Ξέρω ξέρω, έχω αιώνες ολόκληρους να ποστάρω, κ οσοι δε με έχετε συναντήσει κατ' ιδίαν αναρωτιέστε αν ζω ή αν πεθαίνω.
Πρέπει να πω οτι τον τελευταίο ενάμιση χρόνο ταρακουνήθηκα, σκέφτηκα κ φιλοσόφησα πολλά πράγματα. Έκανα κατα καποιο τρόπο αυτοψυχανάλυση κ βρήκα τι μου φταίει, ακόμη αναρωτιέμαι πως το κατάφερα αυτό. Κ τον τελευταίο καιρό νομίζω οτι ατενίζω το μέλλον με πολλή αισιοδοξία. :-)
Τραγουδάκι : http://www.youtube.com/watch?v=i8Hld13sMao
Αρχίζοντας την εξιστόρηση λοιπόν θα σας βάλω λίγο μέσα στο κλίμα δίνοντας το σκηνικό της ζωής μου απο τις αρχές του 2010 μέχρι κ τα τέλη 2012. Συνοψίζονται σε τρεις λέξεις δουλειά-σπίτι-ταξίδια. 'Η καλύτερα δουλειά-σπίτι-δουλειά-ταξίδι-δουλειά, δηλαδή δουλειά x3. Κ το χειρότερο ειναι οτι ειχα μπει σε ενα τριπάκι οτι αυτό ειναι φυσιολογικό. Περιττό να πω οτι τον πρώτο ενάμιση χρόνο δουλειάς γυρνούσα σπίτι μετά απο τη δουλειά κ ήθελα μόνο να κοιτώ το ταβάνι, ουτε να συναντήσω κανένα, ούτε να κάνω κατι άλλο απο το να κοιμάμαι. Ήμουν δηλαδή αρρωστη.
Το 2012 είχα μια μικρή βελτίωση, αρχισα να βγαίνω λίγο απο το σπίτι οταν δε δουλευα, να δω λίγο κοσμο, έκανα κ καμιά βόλτα στα μαγαζιά, αρχισα να διαβάζω κ λίγο (απορώ τι παιδίατρος θα γινόμουν αλλιώς). Ώσπου μια ωραία πρωία εκεί στον Δεκέμβριο του 2012 ξυπνώ το πρωί κ διαπιστώνω οτι η ζωή μου ειναι σκατά. ΣΚΑΤΑ. Αρχισα να αναρωτιέμαι "Δουλεύω για να ζω ή ζω για να δουλεύω;"
Σωστή απάντηση το β. Κ τότε ήρθε το κύμα της σκέψης κ της κατάθλιψης, το οποίο κράτησε ευτυχώς μόνο 8 μέρες. Μισούσα τον εαυτό μου κ τη ζωή μου. Επαναλάμβανα συνέχεια στον εαυτό μου "Αυτό ήθελες να κάνεις στη ζωή σου; Εσύ πάντα εβαζες την κοινωνική σου ζωή πρώτη, την οικογένεια κ τους φίλους σου. Τι εχει γίνει τωρα; Τίποτε απο αυτά που σχεδίαζες για τη ζωή ΣΟΥ."
Κ τότε πήρα μεγάλες αποφάσεις για τη ζωή μου. Που κ πολύ τις αργησα. Δυστυχως. Οτι η Μυρσίνη κ οχι οι ασθενεις της έρχεται πρώτη. Οτι η δουλειά δεν τελειώνει ποτέ, ακόμη κ να μετακομίσω μέσα στην κλινική που δουλεύω, τις δουλειές μου δεν πρόκειται να τις προλαβαίνω. Επίσης έκανα λίστα με τις δραστηριότητες που θέλω να κάνω στον ελευθερο χρόνο μου. Θυμήθηκα τον εαυτό μου στα φοιτητικά μου χρόνια, που είχα ένα κάρο δραστηριότητες κ ήμουν υπερευτυχισμένη. Που πήγε εκείνος ο παλιός καλός μου εαυτός;
Κ μετά εκλεισα ραντεβου με το διευθυντή μου. Ο οποίος γούρλωσε τα μάτια του κ του έπεσε το σαγόνι οταν του είπα αποφασισμένα οτι δεν πρόκειται να συνεχίσω να δουλεύω με τους ίδιους ρυθμούς οπως πριν κ ότι ειμαι ετοιμη να τα παρατήσω. Γιατί ήθελα κ αυτόν να τον ταρακουνήσω, έπρεπε βασικά. Για το δικό μου καλό, πριν να πάρω τα βουνά δηλαδή.
Κ απο τότε παλεύω να βρω την ισορροπία στη ζωή μου. Απο τις αρχές του 2013 δηλαδή. Κ νομίζω οτι ειμαι σε καλό δρόμο. Μπορεί το 1/3 του χρόνου μου να αφιερώνω στη δουλειά μου την οποια υπεραγαπώ), αλλά έχω άλλα 2/3 να ζήσω. Κ αντε το 1/3 κοιμάμαι. Αλλά τουλάχιστον μου μένει 1/3 να ζήσω οπως το θέλω εγώ. Να κάνω πράγματα που μου αρέσουν, που με γεμίζουν κ με κάνουν καλύτερο άνθρωπο κ να συναντώ ανθρώπους που τους αγαπώ κ με αγαπούν κ θέλω να ειμαι μαζί τους.
Κ τώρα είμαι καλά. Κ τα καλύτερα έρχονται. Γι'αυτώ αν σας παραμέλησα τον τελευταίο καιρό (κυριολέκτικά κ ιντερνετικά) δώστε μου ενα ελαφρυντικό. Υπόσχομαι να είμαι καλύτερη στο μέλλον.
http://www.youtube.com/watch?v=u-umssSwPKM
Οπότε ελπίζω απο εδώ κ στο εξής να έχω κάποια ενδιαφέροντα πράγματα να σας πω μέσα απο το μπλογκ μου!Να προσέχετε τους εαυτούς σας κ να μην τα παρατάτε πριν να πετύχετε τους στόχους σας.
Πρέπει να πω οτι τον τελευταίο ενάμιση χρόνο ταρακουνήθηκα, σκέφτηκα κ φιλοσόφησα πολλά πράγματα. Έκανα κατα καποιο τρόπο αυτοψυχανάλυση κ βρήκα τι μου φταίει, ακόμη αναρωτιέμαι πως το κατάφερα αυτό. Κ τον τελευταίο καιρό νομίζω οτι ατενίζω το μέλλον με πολλή αισιοδοξία. :-)
Τραγουδάκι : http://www.youtube.com/watch?v=i8Hld13sMao
Αρχίζοντας την εξιστόρηση λοιπόν θα σας βάλω λίγο μέσα στο κλίμα δίνοντας το σκηνικό της ζωής μου απο τις αρχές του 2010 μέχρι κ τα τέλη 2012. Συνοψίζονται σε τρεις λέξεις δουλειά-σπίτι-ταξίδια. 'Η καλύτερα δουλειά-σπίτι-δουλειά-ταξίδι-δουλειά, δηλαδή δουλειά x3. Κ το χειρότερο ειναι οτι ειχα μπει σε ενα τριπάκι οτι αυτό ειναι φυσιολογικό. Περιττό να πω οτι τον πρώτο ενάμιση χρόνο δουλειάς γυρνούσα σπίτι μετά απο τη δουλειά κ ήθελα μόνο να κοιτώ το ταβάνι, ουτε να συναντήσω κανένα, ούτε να κάνω κατι άλλο απο το να κοιμάμαι. Ήμουν δηλαδή αρρωστη.
Το 2012 είχα μια μικρή βελτίωση, αρχισα να βγαίνω λίγο απο το σπίτι οταν δε δουλευα, να δω λίγο κοσμο, έκανα κ καμιά βόλτα στα μαγαζιά, αρχισα να διαβάζω κ λίγο (απορώ τι παιδίατρος θα γινόμουν αλλιώς). Ώσπου μια ωραία πρωία εκεί στον Δεκέμβριο του 2012 ξυπνώ το πρωί κ διαπιστώνω οτι η ζωή μου ειναι σκατά. ΣΚΑΤΑ. Αρχισα να αναρωτιέμαι "Δουλεύω για να ζω ή ζω για να δουλεύω;"
Σωστή απάντηση το β. Κ τότε ήρθε το κύμα της σκέψης κ της κατάθλιψης, το οποίο κράτησε ευτυχώς μόνο 8 μέρες. Μισούσα τον εαυτό μου κ τη ζωή μου. Επαναλάμβανα συνέχεια στον εαυτό μου "Αυτό ήθελες να κάνεις στη ζωή σου; Εσύ πάντα εβαζες την κοινωνική σου ζωή πρώτη, την οικογένεια κ τους φίλους σου. Τι εχει γίνει τωρα; Τίποτε απο αυτά που σχεδίαζες για τη ζωή ΣΟΥ."
Κ τότε πήρα μεγάλες αποφάσεις για τη ζωή μου. Που κ πολύ τις αργησα. Δυστυχως. Οτι η Μυρσίνη κ οχι οι ασθενεις της έρχεται πρώτη. Οτι η δουλειά δεν τελειώνει ποτέ, ακόμη κ να μετακομίσω μέσα στην κλινική που δουλεύω, τις δουλειές μου δεν πρόκειται να τις προλαβαίνω. Επίσης έκανα λίστα με τις δραστηριότητες που θέλω να κάνω στον ελευθερο χρόνο μου. Θυμήθηκα τον εαυτό μου στα φοιτητικά μου χρόνια, που είχα ένα κάρο δραστηριότητες κ ήμουν υπερευτυχισμένη. Που πήγε εκείνος ο παλιός καλός μου εαυτός;
Κ μετά εκλεισα ραντεβου με το διευθυντή μου. Ο οποίος γούρλωσε τα μάτια του κ του έπεσε το σαγόνι οταν του είπα αποφασισμένα οτι δεν πρόκειται να συνεχίσω να δουλεύω με τους ίδιους ρυθμούς οπως πριν κ ότι ειμαι ετοιμη να τα παρατήσω. Γιατί ήθελα κ αυτόν να τον ταρακουνήσω, έπρεπε βασικά. Για το δικό μου καλό, πριν να πάρω τα βουνά δηλαδή.
Κ απο τότε παλεύω να βρω την ισορροπία στη ζωή μου. Απο τις αρχές του 2013 δηλαδή. Κ νομίζω οτι ειμαι σε καλό δρόμο. Μπορεί το 1/3 του χρόνου μου να αφιερώνω στη δουλειά μου την οποια υπεραγαπώ), αλλά έχω άλλα 2/3 να ζήσω. Κ αντε το 1/3 κοιμάμαι. Αλλά τουλάχιστον μου μένει 1/3 να ζήσω οπως το θέλω εγώ. Να κάνω πράγματα που μου αρέσουν, που με γεμίζουν κ με κάνουν καλύτερο άνθρωπο κ να συναντώ ανθρώπους που τους αγαπώ κ με αγαπούν κ θέλω να ειμαι μαζί τους.
Κ τώρα είμαι καλά. Κ τα καλύτερα έρχονται. Γι'αυτώ αν σας παραμέλησα τον τελευταίο καιρό (κυριολέκτικά κ ιντερνετικά) δώστε μου ενα ελαφρυντικό. Υπόσχομαι να είμαι καλύτερη στο μέλλον.
http://www.youtube.com/watch?v=u-umssSwPKM
Οπότε ελπίζω απο εδώ κ στο εξής να έχω κάποια ενδιαφέροντα πράγματα να σας πω μέσα απο το μπλογκ μου!Να προσέχετε τους εαυτούς σας κ να μην τα παρατάτε πριν να πετύχετε τους στόχους σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου